IncenDiario🔥

  “Os seres humanos son naturalmente propensos a crer virtuosos aos seus semellantes; isto é precisamente o que da tanta vantaxe aos impostores e aos estafadores.” Ferdinando Galiani A sucesión dos tráxicos acontecementos incendiarios rexistrados en Galicia o pasado mes de agosto tivo un triste foco iniciático. Cando compuxemos aquelas “reflexións dun incendiario” coas que dabamos inicio a este blog , sabíamos da gravidade dese foco. Prendido no arredado lugar do Acebral, pronto as lapas gatuñaron aos cumes da Serra de Queixa para, desde o alto do Seixo, primeiro como fume e despois como labaradas nocturnas, petar no ánimo dese incomprensible e fuxidío colectivo incendiario. Tal como Mordor cando invocaba á maldade na triloxía fantástica de Tolkien, deseguida prenderon focos no Castro de Escuadro (Maceda) e Paredes (Montederramo) para, uns días máis tarde, arrincar outros lumes en Larouco ou A Mezquita. Convertido o sudeste do país nunha grande pira, aparecerían novos lumes mái...

  Podes enganar a todo o mundo algún tempo. Podes enganar a algúns todo o tempo. Pero non podes enganar a todo o mundo todo o tempo. (Abraham Lincoln) Casas queimadas, predios arrasados, gando calcinado.., e danos ecolóxicos difíciles de estimar. Con todo, o maior montante desa factura é unha idea. Resúmea esta frase: “ É como intentar parar un tsunami “(El País, 17-VIII-2025). A idea de que estiveron construíndo un modelo de combate dos incendios baseado case en exclusiva na extinción e que, despois de alimenta-lo con centos de millóns de euros, resulta que agora o tal modelo foi varrido, desintegrado polos feitos consumados . Os operativos de extinción non serven con eses “megaincendios”. Enchen os medios de comunicación con frases como que “ a propagación alcanza velocidades insólitas, calquera operativo se ve desbordado nesas condicións ”. Entón, cando hai poucos meses o goberno do presidente neumático se gababa de ter o mellor e máis profesional operativo de extinción, qu...

  En Galiz(i)a a todo o mundo, ou a case todo, lle gusta andar de festa. Temos un santoral inesgotábel que aproveitamos como ninguén. Somos a terra verbeneira por excelencia, con permiso ou sen permiso do norte de Portugal. Pero gustar da festa non significa evitar a loita. De feito, durante moito tempo ambas pulsións eran indisociábeis en non poucas parroquias. E o acontecido neste verán de 2025 pide loita, e pide saber contra que e contra quen loitar. Do colectivo incendiario xa falamos na entrega fundacional deste blog. Toca valorar a función de quen goberna. A renuncia política á prevención A tese é ben simple. En 2007 fíxose unha lei para poder enfrontar as múltiples responsabilidades e complicacións existentes na prevención de incendios, nun país con case 30.000 núcleos de poboación. Un dos principais obxectivos da lei era meterlle man ás propiedades e predios que arrodean eses 30.000 núcleos   - as denominadas faixas secundarias de xestión de biomasa -.   Se a pr...

  Unha casa en ruínas “O que conta non é o feito de transpirar como as plantas, nin o feito de respirar como o gando, nin o feito de ser movido como un monicreque polos instintos, xa que todo o anterior só se parece á función de eliminar o residuo dos alimentos. Que é, entón, o que conta? Aplaudir? Non. Polo tanto tampouco conta o aplauso das linguas, xa que a louvanza das masas só é un ruidoso aplauso das linguas.”  Marco Aurelio (170 d.C.-180 d.C.), Meditacións   Lamentabelmente, hai que iniciar esta comunicación de hoxe confirmando o que xa sabiamos. Ángeles Vázquez, Conselleira de Medio Ambiente , é o epítome da ruindade do seu departamento. Para as persoas que descoñezan o significado desa palabra, e apostaría que a aludida pode ser unha delas, hai que dicir que procede do grego epitomē , que significa algo así como “o resumo do escrito”. E temos que recoñecer que para calificar o percorrido desa consellaría non existe outro epíteto máis acaído que o de ruín. Nes...

  Abrazar a dor e atacar          Debemos abrazar a dor e queima-la como gasolina para a nosa viaxe (Kenji Miyazawa)   En xullo de 2022 vimos arder as montañas do Courel. Apenas uns días máis tarde o lume devoraba as do Macizo Central. En ambos casos, unha tormenta de raios, 4.000 caídos na noite do 15 de xullo, fora a causa dos lumes. 2011, 2006, 2005, 1995 ou 1989 foran anos fatídicos para as nosas montañas. Pero nada como o acontecido neste verán de 2025. É por iso que un grupo de profisionais, axentes ambientais, biólogos, conservacionistas, naturalistas.., nos reunimos para conversar sobre as posibilidades de contribuír para mudar as cousas. Para transformar a actual vergoña e impotencia. Para sinalar. Para contrastar, ponderar e acusar. Para construír unha alternativa que vaia abríndose paso entre o actual abandono, desinterese e perversión institucional e política. Comezamos esta andaina cun texto que procuraba verter con crueza o pensam...